مجله سلامتی

روش های درمانی جراحی زخم:

دبریدمان:

فرآیند تمیز کردن بافت های مرده ، کثیف و آلوده به میکروب ها ، دبریدمان نامیده می شود. مهم ترین قسمت

درمان زخم ، دبریدمان است. این یک رویا خواهد بود که منتظر بمانید تا زخم بدون دبریدمان کافی بهبود یابد. عمل دبریدمان می تواند با برش پوست بافت های مرده ، شستشو با وسایل کورت یا برس ، تمیز کردن با دستگاه های شستشوی فشار قوی انجام شود.

بخیه، نزدیک کردن:

اگر پایه زخم به تمیزی کافی رسیده باشد ، لبه های زخم را می توان با بخیه بست یا به هم نزدیک کرد. در زخم های تمیز و بریدگی های جراحی این روش برای بار اول ، در زخم های مزمن با صبر کردن برای مناسب شدن زخم اعمال می شود.

پیوند بافت:

هنگامی که پایه زخم به حد کافی تمیز شود ، لایه نازک یا کامل از پوست که از ناحیه ای دیگر گرفته شده است بر روی زخم پیوند و بخیه می شود. بعضی اوقات پوست اطراف آن روی زخم پوشیده شده و زخم بسته می شود. بعضی اوقات عضله ای که در قسمت دیگری از بدن قرار دارد به همراه پوست گرفته شده و بر روی زخم پیوند می شود. در این حالت لازم است که عروق عضله گرفته شده به عروق اطراف زخم متصل شود. این روش درمانی به نام انتقال آزاد عضله یک روش جراحی است که تحت میکروسکوپ انجام می شود.

قطع عضو یا آمپوتاسیون:

گاهی ممکن است قطع شدن اندام ، انگشت ، بخشی از پا و گاهی اوقات کل پا برای جلوگیری از پیشرفت بیماری یا نجات جان بیمار لازم باشد.

مداخلات عروقی:

در درمان زخم هایی که به دلیل انسداد رگ ها بهبود نمی یابند ، عروق باید به صورت جراحی یا با مداخلاتی مانند بالون و استنت باز شوند. در درمان زخم های وریدی ممکن است نیاز به جراحی وریدی  یا مداخله داخل وریدی باشد.

مداخلات ارتوپدی:

در التهاب استخوان، برداشتن  قطعات استخوانی ، پیوند استخوان ، روش های اصلاح جراحی ارتوپدی در ناهنجاری های استخوانی اعمال می شود.

از بین بردن فشار:

در زخم های بستر مربوط به فشار از تشک های مواج استفاده می شود ، در زخم پای دیابتی ، از کفی های مخصوص و دستگاه های ارتز که باعث رفع فشار می شوند استفاده می شود.

درمان با فشرده سازی:

زخم های وریدی به دلیل نارسایی وریدی با فشرده سازی درمان می شود. برای این منظور از باندینگ ، جوراب های فشاری و دستگاه های فشرده سازی استفاده می شود.

درمان آنتی بیوتیکی:

اگر زخم به میکروب آلوده شود ، آنتی بیوتیک های مناسب به صورت داخل وریدی یا خوراکی تجویز می شوند. مصرف آنتی بیوتیک به طور مستقیم روی زخم یا پمادهای مختلف مناسب نیست.

آرتروز زانو شایع‌ترین نوع آرتروز است و می‌تواند حتی در جوانان هم رخ دهد، اما احتمال بروز آن بعد از 45 سالگی افزایش می‌یابد. احتمال ابتلای ن به آرتروز بیش از مردان است.

علائم و نشانه‌ها

علائم آرتروز زانو عبارتند از:

•    دردی که در هنگام فعالیت افزایش یافته و با استراحت کمی بهتر می‌شود
•    تورم
•    احساس گرمی در مفصل
•    خشکی زانو، خصوصاً هنگام صبح یا بعد از نشستن طولانی مدت
•    کاهش توانایی حرکت دادن زانو که داخل شدن به اتومبیل و خارج شدن از آن، استفاده از پله‌ها یا راه رفتن را مشکل می‌کند
•    شنیده شدن صدای غژغژ و تق‌تق، در هنگام حرکت دادن زانو

روش‌های درمان

اهداف اصلی درمان‌های آرتروز زانو عبارتند از تسکین درد و برگرداندن توانایی حرکت به زانو. عموماً برنامه درمان ساییدگی زانو شامل ترکیبی از موارد زیر خواهد بود:

•    کاهش وزن: حتی کاهش مقداری کمی از وزن (البته اگر نیاز باشد)، به‌طور قابل توجهی درد زانوی ناشی از آرتروز را کم می‌کند.

•    ورزش: تقویت عضلات اطراف زانو مفصل را پایدار کرده و درد را کاهش می‌دهد. حرکات کششی هم به حفظ توانایی حرکت و انعطاف‌پذیری مفصل زانو کمک می‌کنند.

•    داروهای مسکن و ضدالتهاب:‌ این داروها شامل گزینه‌های بدون نسخه مثل استامینوفن (تایلنول)، ایبوپروفن (آدویل، موترین)، یا ناپروکسین سدیم (آلوِ) می‌شوند. البته، نباید بدون م با پزشک بیش از 10 روز داروی بدون نسخه مصرف کنید. زیرا استفاده بیش از این مدت احتمال بروز عوارض جانبی آن‌ها را بالا می‌برد. اگر داروهای بدون نسخه باعث تسکین علائم نشوند، پزشک یک داروی ضدالتهاب تجویزی یا داروهای دیگری که به کاهش دردتان کمک می‌کنند را برایتان تجویز می‌کند.

•    تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک به داخل زانو: استروئیدها داروهای ضدالتهابی نیرومندی هستند. اسید هیالورونیک هم به طور عادی، در زانو به عنوان یک مایع روان کننده وجود دارد.

•    درمان‌های جایگزین: برخی درمان‌های جایگزینی که می‌توانند مؤثر باشند عبارتند از پمادهای موضعی دارای کاپین، طب سوزنی، یا مکمل‌هایی مثل گلوکزامین و کندرویتین یا اس-آدنوزیل متیونین (SAMe).

•    استفاده از بریس: دو نوع بریس وجود دارد؛ یکی بریس‌های وزن‌گیر »، که وزن را از روی زانوی درگیر برمی‌دارند؛ و بریس‌های حمایت کننده »، که به عنوان تکیه‌گاهی برای کل زانو عمل می‌کنند.

•    وسایل کمکی: استفاده از وسایلی مثل عصا، پوشیدن کفی‌ها یا کفش‌های ضدشوک، یا پوشیدن زانوبند مفید خواهد بود.

•    فیزیوتراپی و کاردرمانی: اگر برای انجام فعالیت‌های روزانه با مشکل مواجه هستید، فیزیوتراپی یا کاردرمانی می‌تواند به شما کمک کند. فیزیوتراپ‌ها راه‌هایی برای تقویت عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری مفصل زانو را به شما آموزش می‌دهند. در کاردرمانی راه‌هایی برای انجام کم دردتر فعالیت‌های روزانه مانند کارهای خانه به شما آموزش داده می‌شود.

•    تزریق: در این گزینه موادی مستقیماً به زانویی که درد می‌کند تزریق می‌شود. این تزریقات ظرف حدوداً یک روز شروع به اثرگذاری کرده و به مدت چند هفته یا ماه درد را کاهش می‌دهند. از آن‌ها بیشتر برای آرتروز‌های بسیار دردناک و حمله‌های ناگهانی ناشی از ریزش کریستال‌های کلیسم استفاده می‌شود.

•    تزریق اوزون: نتایج یک کارآزمایی تصادفی شاهددار  توسط دکتر متخصص زانو ، نشان داده که، تزریق اوزون به داخل زانو می‌تواند درد را کاهش داده و باعث بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به آرتروز زانو شود.

ر واقع پا پزشکی علمی است که در مورد چگونگی مراقبت از پاها به شما اطلاعات کافی را می دهد و در صورت بروز مشکلاتی در این زمینه می تواند درمان را برای شما انجام دهد.

پزشک متخصص پا پزشکی کیست؟

متخصص پا پزشکی به پزشکانی گفته می شود که می توانند مشکلاتی که بر روی پاهای شما ایجاد می شود را شناسایی کنند و درمان هایی متناسب با نوع ضایعه ایجاد شده در این اندام ها را برای افراد انجام دهند. این افراد می توانند صدمات و یا دردهایی که ناشی از بیماری دیابت است را نیز درمان کنند.

متخصص پا پزشکی را می توان به عنوان پزشک متخصص پودیاتری یا متخصص پا نیز شناخت. نام قدیمی که برای این افراد استفاده می شد نیز به کارپودوسیت  نامیده می شود که امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.

این افراد می توانند تحصیلات آکادمیک خود را در مدارس و انجمن های تخصصی در این زمینه انجام دهند. فردی که در پا پزشکی شروع به تحصیل می کند میتواند تخصص های لازم در زمینه جراحی استخوان های شکسته، درمان مشکلات اعصاب ماهیچه ها، تجویز دارو، استفاده از درمان هایی به واسطه اشعه ایکس و انجام آزمایشات متفاوت در این زمینه را به راحتی انجام دهد.

این افراد می توانند برای درمان مشکلات پا از متخصصان دیگر در زمینه جراحی، متخصصان بیهوشی، متخصص اطفال و بیماری های عفونی نیز کمک دریافت کنند و با آنها همکاری داشته باشند. متخصصان پا پزشکی می توانند مجوز های  لازم برای دایر کردن مطب شخصی خود را نیز از سازمان های پزشکی دریافت کنند.

مشکلاتی که با پا پزشکی می تواند درمان شود چیست؟

مشکلاتی و ناراحتی هایی که در پا ایجاد می شود می تواند افراد را با بیماری های و مشکلات حادتری مواجه کنند. همانطور که می دانیم پا قلب دوم بدن است. بسیاری از بیماری ها از طریق پا به بدن وارد می شوند و گسترش پیدا می کنند.

در واقع درمان بسیاری از این مشکلات نیز از طریق پا صورت می گیرد. به همین دلیل علم پا پزشکی می تواند حیاتی باشد. در صورت بروز مشکلات زیر می توانید به متخصص پا پزشکی مراجعه کنید تا درمان مناسب برای شما توسط این افراد تجویز شود.

• عفونت و قارچ های ایجاد شده در ناخن ها و پاها
• پینه های پاشنه پا
• زگیل های گوشتی
• پاشنه های خشک و ترک خورده
• کف پای صاف
• درد پاشنه پا
• تاول های پوستی بر روی پا
• نقرس
• نوروم
• اسپرین ها
• آرتروز
• زخم های پا
• بیماری های پوستی پا و یا ناخن ها
• شکستگی های استخوان پا
• مشکلات مفاصل پا در مچ
• ایجاد تومورهای پا
• صدمات ورزشی
• تعریق های نامتعارف در پا
• بوی بد پا
• میخچه کف پا
• تغییر رنگ در ناخن ها
• شکستگی در ناخن ها
• پوسته پوسته شدن پوست پا

در صورت دیدن مشکلات بالا در پاهای خود نیاز است که سرعت به متخصص پا پزشکی مراجعه کنید تا بتوانید درمان را شروع کنید و از گسترش بیماری های عفونی  بالا در خود جلوگیری کنید.

عواملی که باعث بروز مشکلات پا می شود چیست؟

یکی از مهمترین مواردی که می تواند بیماری های پا را در افراد گسترش دهد رعایت نکردن نکات بهداشتی مربوط به پا عنوان می شود. در واقع با انجام پیشگیری های بسیار ساده می توانید از بروز مشکلات حاد پا جلوگیری کنید. با این وجود عوامل زیر ممکن است در افراد مشکلات پا را بوجود بیاورد.

• چاقی
• دیابت
• گردش خون نامتعادل و ضعیف
• آرتروز
• کلسترول بالای خون
• بیماری های قلبی
• سکته مغزی
• ضربه به پا

این عوامل می تواند شایع ترین مواردی باشد که افراد را با بیماری های حاد و خطرناک پا ممکن است مواجه کنند. برای اینکه بتوانید این معضلات را درمان کنید باید به متخصص پا پزشکی مراجعه کنید تا با تشخیصات حرفه ای و تخصصی خود از بروز و یا پیشرفت این بیماری ها در افراد جلوگیری کنند.

مراحل بروز و پیشرفت آرتروز زانو:

پیشرفت آرتروز زانو چندین سال طول می‌کشد و در چند مرحله پیشرفت می‌کند. درمان آن می‌تواند سخت باشد، زیرا نشانه‌ها ممکن است تا زمانی که به مرحله پیشرفته برسد، ظاهر نشود.

مراحل پیشرفت آرتروز زانو

مرحله ۱- کم:

• تکه‌های کوچکی از برآمدگی‌های استخوانی به نام استئوفایت‌ها ممکن است در ناحیه زانو رشد کنند.
• ممکن است آسیب جزئی به غضروف وجود داشته باشد.
• هیچ محدود شدن فضایی بین استخوان‌ها وجود نخواهد داشت، تا نشان دهد که غضروف از بین می‌رود.
• افراد در مرحله ۱ ممکن است احساس درد یا ناراحتی کنند.

مرحله ۲- خفیف:

• در طی این مرحله، فرد ممکن است شروع به تشخیص نشانه‌ها کند و پزشکان می‌توانند نشانه‌هایی از فرسودگی را مشاهده کنند. اشعه‌های ایکس و دیگر اسکن‌های مفصل زانو به وضوح رشد استئوفایت را نشان می‌دهند و غضروف ضعیف می‌شود.
• فضای بین استخوان‌ها هنوز طبیعی به نظر می‌رسد، اما منطقه‌ای که در آن استخوان‌ها و بافت‌ها به هم می‌رسند، شروع به سفت شدن می‌کنند. وقتی بافت‌ها سفت می‌شوند، این باعث می‌شود که استخوان متراکم شود.
• یک لایه نازک استخوان نیز در زیر غضروف در مفاصل ایجاد خواهد شد. فرد ممکن است سفتی یا درد مفاصل را تجربه کند. ناحیه اطراف مفصل زانو ممکن است به ویژه پس از نشستنِ فرد، برای مدت طولانی احساس ناراحتی ایجاد کند.
• با اینکه ممکن است کمی آسیب جزئی وجود داشته باشد، اما استخوان‌ها به هم مالیده می‌شوند و یا بر روی یکدیگر ساییده می‌شوند. البته همچنان سیال سینوویال موجود است و به کاهش اصطکاک و حمایت از حرکت زانو کمک می‌کند.

مرحله ۳- متوسط:

آسیب به غضروف پیشرفت کرده است، شکاف بین استخوان‌ها محدود شده است و اشعه ایکس از دست رفتن غضروف را نشان خواهد داد.

درد و ناراحتی ممکن است هنگام انجام فعالیت‌های روزمره مانند دویدن، پیاده روی، زانو زدن و خم شدن رخ دهد. ممکن است علائم اولیه التهاب مفاصل وجود داشته باشد.

در ادامه، غضروف همچنان لاغرتر خواهد بود.

بافت آن ملتهب خواهد شد و ممکن است مایع سینوویال اضافی تولید کند که منجر به افزایش تورم می‌گردد. در این حالت به این ماده سینوویت می گویند و عموماً به عنوان آب روی زانو شناخته می‌شود.

مرحله ۴ - شدید:

این بدترین مرحله آرتروز است و علایم بسیار قابل مشاهده هستند. فضای بین استخوان‌ها در مفاصل به باریک شدن ادامه می دهد. در نتیجه، سفتی ثابت می‌شود و مایع کمتری در اطراف مفاصل وجود دارد. اصطکاک زیادی در مفاصل و درد و ناراحتی زیادی در حین حرکت وجود دارد.  فرد به احتمال زیاد تکه‌های استخوان بیشتری را ایجاد می‌کند و درد را تجربه می‌کند که اغلب در طی فعالیت‌های ساده مثل راه رفتن فشرده می‌شود.

درمان آرتروز زانو:

گزینه‌های درمان بستگی به مرحله

آرتروز زانو دارند .

مرحله ۱:

انجام تمرینات خاصی می‌تواند به ایجاد قدرت و تحرک کمک کند. برخی منابع استفاده از مکمل‌ها را توصیه می‌کنند. با این حال، محققان به این نتیجه رسیده اند که شواهد کافی برای نشان دادن کمک مکمل وجود ندارد.

مرحله ۲:

درمان‌ها می‌توانند شامل این موارد باشند:

پوشیدن یک بریس که برای کاهش فشار بر روی سطح مفاصل طراحی شده است

پوشیدن کفش برای تسکین درد زانو

در این مرحله، افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو ممکن است نیاز به تغییر فعالیت‌های روزانه خود داشته باشند تا از درد جلوگیری کنند.

مرحله ۳:

درمان‌ها می‌توانند شامل این موارد باشند:

مصرف دارو طبق تجویز پزشک

یک پزشک سه تا پنج تزریق اسید هیالورونیک را در هفته‌های اخیر به عهده خواهد داشت. این می‌تواند زمان زیادی برای نشان دادن نتایج داشته باشد,، اما می‌تواند تا چند ماه دوام بیاورد.

آرتروز زانو شایع‌ترین نوع آرتروز است و می‌تواند حتی در جوانان هم رخ دهد، اما احتمال بروز آن بعد از 45 سالگی افزایش می‌یابد. احتمال ابتلای ن به آرتروز بیش از مردان است.

علائم و نشانه‌ها

علائم آرتروز زانو عبارتند از:

•    دردی که در هنگام فعالیت افزایش یافته و با استراحت کمی بهتر می‌شود
•    تورم
•    احساس گرمی در مفصل
•    خشکی زانو، خصوصاً هنگام صبح یا بعد از نشستن طولانی مدت
•    کاهش توانایی حرکت دادن زانو که داخل شدن به اتومبیل و خارج شدن از آن، استفاده از پله‌ها یا راه رفتن را مشکل می‌کند
•    شنیده شدن صدای غژغژ و تق‌تق، در هنگام حرکت دادن زانو

روش‌های درمان

اهداف اصلی درمان‌های آرتروز زانو عبارتند از تسکین درد و برگرداندن توانایی حرکت به زانو. عموماً برنامه درمان ساییدگی زانو شامل ترکیبی از موارد زیر خواهد بود:

•    کاهش وزن: حتی کاهش مقداری کمی از وزن (البته اگر نیاز باشد)، به‌طور قابل توجهی درد زانوی ناشی از آرتروز را کم می‌کند.

•    ورزش: تقویت عضلات اطراف زانو مفصل را پایدار کرده و درد را کاهش می‌دهد. حرکات کششی هم به حفظ توانایی حرکت و انعطاف‌پذیری مفصل زانو کمک می‌کنند.

•    داروهای مسکن و ضدالتهاب:‌ این داروها شامل گزینه‌های بدون نسخه مثل استامینوفن (تایلنول)، ایبوپروفن (آدویل، موترین)، یا ناپروکسین سدیم (آلوِ) می‌شوند. البته، نباید بدون م با پزشک بیش از 10 روز داروی بدون نسخه مصرف کنید. زیرا استفاده بیش از این مدت احتمال بروز عوارض جانبی آن‌ها را بالا می‌برد. اگر داروهای بدون نسخه باعث تسکین علائم نشوند، پزشک یک داروی ضدالتهاب تجویزی یا داروهای دیگری که به کاهش دردتان کمک می‌کنند را برایتان تجویز می‌کند.

•    تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک به داخل زانو: استروئیدها داروهای ضدالتهابی نیرومندی هستند. اسید هیالورونیک هم به طور عادی، در زانو به عنوان یک مایع روان کننده وجود دارد.

•    درمان‌های جایگزین: برخی درمان‌های جایگزینی که می‌توانند مؤثر باشند عبارتند از پمادهای موضعی دارای کاپین، طب سوزنی، یا مکمل‌هایی مثل گلوکزامین و کندرویتین یا اس-آدنوزیل متیونین (SAMe).

•    استفاده از بریس: دو نوع بریس وجود دارد؛ یکی بریس‌های وزن‌گیر »، که وزن را از روی زانوی درگیر برمی‌دارند؛ و بریس‌های حمایت کننده »، که به عنوان تکیه‌گاهی برای کل زانو عمل می‌کنند.

•    وسایل کمکی: استفاده از وسایلی مثل عصا، پوشیدن کفی‌ها یا کفش‌های ضدشوک، یا پوشیدن زانوبند مفید خواهد بود.

•    فیزیوتراپی و کاردرمانی: اگر برای انجام فعالیت‌های روزانه با مشکل مواجه هستید، فیزیوتراپی یا کاردرمانی می‌تواند به شما کمک کند. فیزیوتراپ‌ها راه‌هایی برای تقویت عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری مفصل زانو را به شما آموزش می‌دهند. در کاردرمانی راه‌هایی برای انجام کم دردتر فعالیت‌های روزانه مانند کارهای خانه به شما آموزش داده می‌شود.

•    تزریق: در این گزینه موادی مستقیماً به زانویی که درد می‌کند تزریق می‌شود. این تزریقات ظرف حدوداً یک روز شروع به اثرگذاری کرده و به مدت چند هفته یا ماه درد را کاهش می‌دهند. از آن‌ها بیشتر برای آرتروز‌های بسیار دردناک و حمله‌های ناگهانی ناشی از ریزش کریستال‌های کلیسم استفاده می‌شود.

•    تزریق اوزون: نتایج یک کارآزمایی تصادفی شاهددار  توسط دکتر متخصص زانو ، نشان داده که، تزریق اوزون به داخل زانو می‌تواند درد را کاهش داده و باعث بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به آرتروز زانو شود.

دیابت چگونه بر سلامت پا تأثیر می گذارد؟ چه مشکلی در پا ممکن است در بیماران دیابتی ایجاد شود؟

دیابت می تواند در بسیاری از ارگان ها عوارض جانبی بسیار جدی ایجاد کند و منجر به عوارض مختلفی شود. یکی از این مشکلات ، پای دیابتی است. تقریباً از هر ۱۰۰ بیمار مبتلا به دیابت ۱۵ -۱۰ نفر زخم های مرتبط با دیابت دارند. شایع ترین مشکلات عروقی و اعصاب ناشی از دیابت در پاها به خصوص انگشتان پا و پاشنه پا است. زیرا تغذیه سخت تر می شود. به دلیل از بین رفتن احساس در اعصاب ، که به عنوان نوروپاتی توصیف می شود ، پای بیماران دیابتی خیلی سریع دچار آسیب می شوند. سه نوع اصلی اختلالات عصبی در پا وجود دارد:

اختلال اعصاب حرکتی:

تغییر شکل پاها هنگامی اتفاق می افتد که اعصاب حرکتی عملکرد خود را از دست می دهند. این ناهنجاری ها به نام پای پنجه ای ‘یا انگشت چکشی است. به دلیل ناهنجاری های مورد نظر ، برخی از نقاط پا فشار بیشتری نسبت به حالت عادی دارند. در بعضی از نقاط مانند کف پا اصلاً فشار وجود ندارد ، در حالی که در بعضی قسمت های کوچک فشار بسیار بالایی رخ می دهد. در این نقاط تحت فشار ، ابتدا کالوس ها ، سپس زخم ها ظاهر می شوند. به دلیل تغییر شکل ، کفش  سبب پازدگی بیمار می شود.

اختلال اعصاب حسی:

در صورت آسیب دیدن اعصاب حسی، بیمار احساس درد نمی کند. در واقع, درد یک طرف خوب دارد. محافظ احساس درد ، افراد را از آسیب های مختلف محافظت می کند. به عنوان مثال ، هنگامی که شخصی با دست یا پای خود اجاقی را لمس کند ، بلافاصله آن را عقب می کشد. چون می سوزد و درد را احساس می کند. افراد دیابتی به دلیل اختلال در اعصاب حسی درد را احساس نمی کنند و پاهای خود را از اجاق  نمی کشند و یا متوجه اشیاء خارجی در کفش نمی شوند. بنابراین ، پاهای آنها با گرما ، سرما یا اشیاء خارجی دچار زخم می شود.

اختلال در سیستم عصبی خودمختار:

سیستم عصبی خودمختار یک سیستم عملکردی خودمختار است. غدد عرق و چربی تحت تأثیر این سیستم عصبی قرار دارند. در مراحل پیشرفته دیابت ، وقتی اثر سیستم عصبی اتونوم کاهش یا از بین می رود ، عرق و غدد چربی عملکردی ندارند. پاها بیش از حد خشک می شود ، در نقاط خشک ترک ایجاد می شود ، زخم ها باز می شوند و میکروب ها از اینجا می توانند وارد شوند. استفاده از کرم مرطوب کننده هر روز برای از بین بردن خشکی پاها  مانع ایجاد زخم پا می شود.

در نتیجه 

نوروپاتی دیابتی، یک مشکل مهم است که باعث تغییر شکل پا ، از بین رفتن احساس و خشکی پوست می شود. انجام اقدامات لازم برای از بین بردن اثرات این سه نوع نوروپاتی بسیار مهم است. زیرا در حال حاضر هیچ راهی برای درمان نوروپاتی وجود ندارد. در ضمن ، نباید فراموش کرد که ۲۵-۲۰ درصد دیابتی ها انسداد شدید عروقی دارند.

زخم پا در هر دو نوع دیابت دیده می شود:

آیا

پای دیابتی مربوط به دیابت در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ است. یا در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ شایع تر است؟

زخم پا در هر دو نوع دیابت بسیار متداول است. با این حال ، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ که در سنین بسیار جوانی شروع می شود و مدت طولانی طول می کشد ، در این مورد شانس کم تری دارند. طبق تحقیقات انجام شده ، خطر ایجاد زخم در پای بیمار مبتلا به دیابت در طول زندگی تقریبا ۲۵ درصد است.

آیا علائمی وجود دارد که نشانگر زخم پای دیابتی باشد؟

ناهنجاری های پا ، کالوس ، تغییر شکل ناخن ها باید در نظر گرفته شود. اینها سرنخ های زخم پا است که ممکن است در بیمار دیابتی ایجاد شود. اگر بیمار دارای مشکلات عروقی باشد ، پا رنگ پریده می شود، موها می ریزد و تاندون های پا بسیار برجسته می شوند. بیمار با چک کردن خود این علائم را می بیند ، با احتیاط از اینکه زخم باز خواهد شد به یک متخصص مراجعه می کند.

همانطور که بیماران دیابتی ممکن است دوره های بسیار دردناکی داشته باشند ممکن است گاهی اوقات هیچ دردی نداشته باشند. بیماران بیشتر از درد از سردی ، بی حسی و سوزن سوزن شدن شکایت دارند. به همین دلیل شکایات بیمار از درد برای متخصص اهمیت دارد. نکته مهم معاینه است.

برخورد مناسب با زخم پا

به کار بردن پانسمان مرطوب، هم زخم را از تروماها و آلودگی های محیط تا حدی محفوظ نگه می دارد و هم رطوبت پانسمان در تسریع روند التیام زخم مؤثر خواهد بود، استفاده از نرمال سالین استریل روشی استاندارد محسوب می شود. امروزه روش های پانسمانی بسیار متنوع و جدیدی در مورد انواع زخم ارائه شده است که کاربرد انواعی از آن ها در مراکز درمانی به تدریج رو به افزایش است. از آنجا که فرایند التیام زخم صرفاً در مورد زخم های حاد اتفاق می افتد و از طرفی 

زخم های دیابتی جزء زخم های مزمن هستند، هدف اولیه درمانی در مورد آن ها تبدیل آن زخم ها از حالت مزمن به حالت حاد است.

برخورد مناسب درمانی با عفونت زخم

زخم های پا می توانند راهی برای ورود عوامل بیماری زا به بدن باشند و زمینه عفونت ثانویه زخم را فراهم کنند. به ندرت وجود یک عفونت ویروسی، باکتریایی یا قارچی خود می تواند به زخم در پا منجر شود. علاوه بر دبریدمان کافی و دقیق، استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی و گاه موضعی می تواند در 

درمان عفونت زخم مؤثر باشد. هر چند معمولاً شروع آنتی بیوتیک را تا بعد از مشخص شدن نتیجه کشت نباید به تأخیر انداخت، نمونه گیری برای کشت و بررسی نتیجه آن برای انتخاب آنتی بیوتیک مناسب، امری لازم است .کشت هایی که از نمونه های تهیه شده با سوآب به دست می آیند، دقت خوبی برای شناسایی ارگانیسم پاتوژن ندارند. نمونه بافت های عمقی قابل اعتمادترین روش برای شناسایی منشأ عفونت است.

برخورد مناسب درمانی با ایسکمی

با توجه به نقش مهم خونرسانی به محل زخم، انجام اقداماتی که بتوانند در بهبود خون رسانی کمک کننده باشند بسیار حایز اهمیت است. استفاده از وازودیلاتورها نظیر بلوک کننده های کانال کلسیمی و نیز داروهایی نظیر آسپیرین و پنتوکسی فیلین با نظر پزشک معالج گاه موثر می افتد. در مواردی نیز با جراحی عروق و باز-رگدارسازی (revascularization) نتایج خوبی در این جهت می توان گرفت.

کمر درد شایع ترین علت ناتوانی مرتبط با شغل و یکی از عواملی است که باعث می شود فرد نتواند وظایف خود را انجام داده و یا در محل کار حاضر شود. درد فتق دیسک ممکن است شدید باشد، ولی با گذشت زمان می تواند کاهش یابد و بسیاری از افراد دیگر نیازی به مراقبت های پزشکی ندارند. با این حال در بعضی از موارد درد فتق (یا بیرون زدگی یا سر خوردگی) دیسک غیر قابل تحمل یا مداوم است. داشتن فتق دیسک ممکن است بر عملکرد شما تاثیر بگذارد و باعث درد شدیدی شود که تقریبا همه چیز را تحت تاثیر قرار می دهد؛ اما شما مجبور نیستید که حتما جراحی تهاجمی دیسک کمر را انجام دهید. روش

لیزر درمانی دیسک کمر و اوزون تراپی دیسک کمر از جراحی های غیر تهاجمی دیسک کمر هستند که در ادامه روش اوزون تراپی را توضیح خواهیم داد

اوزون درمانی یا اکسیژن-اوزون تراپی شامل تزریق مخلوط گاز اکسیژن و اوزون به دیسک دچار فتق شده است. اوزون تراپی می تواند با کاهش حجم دیسک، درد و التهاب را کاهش دهد. در حال حاضر دیسککتومی باز و میکرو دیسککتومی که هر دو شامل حذف مواد دیسک از طریق برش هستند، روش های استاندارد برای جراحی فتق دیسک می باشند.

اوزون تراپی دیسک های کمر یک روش مؤثر و بسیار امن است؛ متخصص طب فیزیکی با استفاده از تصویر برداری، سوزنی را جهت تزریق اوزون به دیسک های آسیب دیده وارد می کند. میزان پیشرفت در بهبود تخمین زده شده از لحاظ درد و عملکرد بیماران با محدوده سنی 13 تا 94 سال با انواع مختلف دیسک کمر چشمگیر بوده است. نتایج به دست آمده از اوزون تراپی از نظر درد و عملکرد، مشابه با نتایج بدست آمده از درمان دیسک کمر با دیسککتومی جراحی است، اما میزان عوارض اوزون تراپی بسیار کمتر است (کمتر از 0.1 درصد). علاوه بر این زمان بهبود و ریکاوری اوزون تراپی به مراتب کوتاه تر از دیسککتومی است. ستون فقرات یک قطعه مهندسی شده بسیار زیبا است و یا همانطور که مهندسین ما می گویند، ستون فقرات مانند یک سیستم الکترومکانیکی پیچیده است و اوزون درمانی یک رویکرد مینیمالیستی برای درمان دارد. اوزون تراپی با کمترین مداخلات انجام می شود.

اوزون حجم دیسک را کاهش می دهد؛ و این کاهش حجم دلیل تسکین درد است. استخوان هایی (مهره هایی) که ستون فقرات کمر را تشکیل می دهند، با دیسک های کوچک و اسفنجی بالشتک مانند محافظت می شوند. هنگامی که این دیسک ها سالم هستند، به عنوان جذب کننده ضربه برای ستون فقرات عمل می کنند و ستون فقرات را انعطاف پذیر می سازند. اما هنگامی که دیسک آسیب دیده باشد، ممکن است بیرون زده و از جای خود خارج شود. میلیون ها نفر وجود دارند که از کمر درد رنج می برند و به علت کمر درد نمی توانند شغل خود را انجام دهند. انجام عمل جراحی تهاجمی دیسککتومی فرد را در مسیری قرار می دهد که میزان دیسک کمر ستون فقرات وی کاهش خواهد یافت. حذف دیسک بیرون زده می تواند جذب شوک و ضربه که به طور طبیعی بین مهره های کمر وجود دارد را از بین ببرد. از این لحاظ به نظر می رسد که اوزون تراپی درمانی بسیار مناسب تر باشد و پیش بینی شده است که طی 5 سال آینده اوزون تراپی به درمانی استاندارد برای درمان دیسک کمر تبدیل گردد.

محققان متاآنالیزی را منتشر کردند که نتایج اوزون تراپی از نظر تسکین درد، کاهش ناتوانی و خطر عوارض بررسی نموده است. بیش از 8000 بیمار از چندین مرکز درمانی در چند مکان متفاوت در این مطالعه گنجانده شدند. میانگین پیشرفت تخمین زده شده برای بیماران پس از درمان بر اساس مقیاس آنالوگ بصری 10 درجه ای (VAS) که ابزاری استاندارد برای ارزیابی اثرات ناتوان کننده درد کمر است، 9/3 درجه تغییر داشته است (درجه 0 بدون درد و 10 نشان دهنده بیشترین میزان درد). میانگین بهبود تخمین زده شده برای شاخص ناتوانی اوسوستری(ODI)  که توانایی فرد برای مدیریت فعالیت های روزمره مانند شستشو، لباس پوشیدن و ایستادن را نشان می دهد، 25.7 درصد بوده است. هر دوی این تست ها نتایج مثبتی از اوزون تراپی دیسک را نشان داده اند. این معیار ها نشان دهنده تغییرات مشهود و پیشرفت قابل ملاحظه از نظر کاهش درد و افزایش عملکرد بوده اند.

مکانیسم عملکرد کاهش درد کمر پیچیده است؛ با این حال تاثیر اصلی اوزون تراپی کاهش حجم به دلیل اکسیداسیون اوزون است. محققان کشف کردند که یک مدل سیالات تراکم ناپذیر ساده که حجم دیسک را 0.6 درصد کاهش می دهد، باعث کاهش فشار داخلی دیسک به میزان 1 پوند بر اینچ مربع می شود. بنابراین تغییرات بسیار کوچکی در حجم، تغییر زیادی در فشار دیسک ایجاد می کند که در نتیجه آن فشار اعمال شده بر عصب و میزان درد می تواند کاهش یابد. این مدل تایید می نماید که یک جایگزین مینیمالیستی برای دیسککتومی مانند اوزون تراپی، قادر به کاهش درد ناشی از فتق دیسک بدون ایجاد آسیب های جبران ناپذیر است.

متخصصان به طور منظم در مورد مراقبت از زخم پای دیابتی با افراد دیابتی صحبت می کنند، نقش متخصصان در پیشگیری و درمان زخم ها در این افراد بسیار مهم  است.

طبق مطالعات انجام شده، زخم پای دیابتی که 8 درصد از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد، در سال های اخیر به میزان 13.5 درصد افزایش یافته است. مشاهده شده است که با توجه به تغذیه در دیابت، خطر عوارضی مانند رتینوپاتی، نفروپاتی، بیماری های قلبی ایسکمیک، بیماری پای دیابتی، بیماری های مغزی و بیماری شریانی محیطی به حداقل می رسد. تقریبا 60 تا 70 درصد از افراد دیابتی مبتلا به نوعی آسیب سیستم عصبی هستند که موجب بی حسی می شود و در صورتی که یک برنامه رژیم غذایی مناسب وجود نداشته باشد این زخم ها بحرانی می شوند.

ارتباط تغذیه و زخم پای دیابتی:

زخم پای دیابتی که به عنوان یکی از زخم های مزمن در جهان محسوب می شود به علت اختلال در سیستم گردش خون و سیستم عصبی دیابتی ها دیر تشخیص داده می شود. برای افراد مبتلا به دیابت، دردناک ترین مورد این است که زخم های مزمن می توانند منجر به از دست رفتن عضو و حتی مرگ شوند.

طبق گزارش در مورد تغذیه پای دیابتی و مراقبت از زخم، با ارزیابی مصرف کالری، پروتئین، ویتامین، مصرف مواد معدنی، مصرف مایع و عملکرد کلیه  می توان زخم های مزمن را درمان کرد. اثر رژیم غذایی بر بهبود زخم پیچیده و چند فاکتوریل است و در همه مراحل بهبود تأثیر می گذارد. هیپرگلیسمی از طریق گلیکولیزاسیون پروتئین های غیر آنزیمی باعث ایجاد آسیب بافتی می شود. در زخم پای دیابتی شرایطی مانند کمبود انسولین، مقاومت به انسولین، افزایش تخریب پروتئین و کاهش میزان کلاژن سبب تاخیر در بهبود زخم می شود. کربوهیدرات علاوه بر تاثیر در بهبود زخم منبع اصلی انرژی برای سلول ها است. با این حال، از آنجا که مصرف کربوهیدرات به علت هیپرگلیسمی ضعیف است، پروتئولیز ، گلیکوژنولیز و لیپولیز بیشتر ترشح می شوند، که این هم سبب تاثیر منفی در بهبود زخم می شود.

هیپرگلیسمی همچنین اکسیژن رسانی بافت را کاهش می دهد و منجر به از دست دادن آب و الکترولیت می شود، که بر روند بهبود زخم تاثیر منفی می گذارد. قند بیش از حد باعث افزایش استرس، آسیب بافتی و تولید رادیکال های آزاد می شود که باعث مرگ سلول می شود. تغذیه برای کاهش اثرات منفی دیابت بدون کنترل بر مراقبت از زخم بسیار مهم است.

زخم پای دیابتی و درمان با تغذیه:

در 

درمان زخم پای دیابتی قند خون و سطح هموگلوبین A1c باید تحت کنترل باشد. کاهش هموگلوبین A1c به کمتر از 7٪ باعث کاهش عوارض میکروواسکولار دیابت نوع 1 و 2 و نوروپاتی می شود. همچنین، کاهش سطح HBA1c به کمتر از 7٪ برای تسریع بهبود زخم بسیار مهم است. این علاوه بر درمان دارویی با یک برنامه غذایی مطلوب امکان پذیر است.

تغذیه درمانی زخم پای دیابتی باید به صورت زیر انجام شود:

مصرف کالری: مصرف کالری کافی، مهم ترین بخش مراقبت های تغذیه ای برای بهبود زخم است. بدون مصرف کالری مطلوب ، امکان درمان زخم وجود ندارد. 30 تا 35 کیلو کالری / کیلوگرم وزن بدن می تواند به بهبود زخم کمک کند. با این حال، مقدار کالری که دریافت خواهید کرد، باید توسط متخصص تعیین  شود.

تعادل نیتروژن:  1.25 تا 1.5 گرم پروتئین / کیلوگرم وزن بدن برای رسیدن به تعادل مثبت نیتروژن مناسب است. به منظور تنظیم مصرف پروتئین، عملکرد کلیه باید به طور مرتب بررسی شود. مقدار پروتئین شما در فهرست رژیم غذایی خواهد بود.

مصرف کافی مایعات: 30 میلی لیتر مایع / کیلوگرم وزن بدن برای جلوگیری از کم آبی بدن مناسب است. تب بالا، استفراغ، عرق بیش از حد، اسهال، یا زخم های غیربهبود  می تواند باعث کم آبی شود. مصرف روزانه آب باید بین 2.5 تا 3 لیتر باشد.

مکمل های ویتامین و مواد معدنی: غذای غنی از ویتامین ها و مواد معدنی برای سلامتی عمومی بدن در بیماران دیابتی بسیار مهم است. یک برنامه غذایی غنی از میوه ها و سبزیجات، نیازهای ویتامین و مواد معدنی شما را برآورده می کند. متخصصان در این دوره برای بهبود زخم پای دیابتی مصرف ویتامین C و سولفات روی را توصیه می کنند. با این حال، این مکمل باید تنها در صورت وم و با مشاوره از متخصص انجام شود.

مصرف کربوهیدرات: بالا بودن مداوم قند خون ، به اعصاب پا آسیب می رساند. دلیل اصلی افزایش قند خون نوع و مقدار کربوهیدرات اشتباه است. یک برنامه رژیم غذایی سالم حاوی 50-60٪ کربوهیدرات است. با این حال، به جای فرم ساده این کربوهیدرات ها، باید فرم های پیچیده را مصرف کرد. پالپ با شاخص گلیسمی پایین ، منابع کربوهیدرات کامل ، قند خون را متعادل کاهش می کند  و خطر ابتلا به زخم پای دیابتی را کاهش می دهد.  باعث افزایش میزان بهبود زخم های موجود می شود.

هر فردی مناسب دریافت پروتز نیست!

در حالی که بسیاری از مبتلایان قطع عضو با پاهای پروتز یا  

پای مصنوعی خود به خوبی کار می کنند ، اما همه افراد نامزد مناسبی برای پروتز پا نیستند. چند موردی که ممکن است قبل از تصمیم گیری در مورد پروتز پزشک شما آنها را بررسی کند شامل:

آیا بافت نرم به اندازه کافی وجود دارد؟

چقدر درد دارید؟

وضعیت پوست روی اندام چگونه است؟

دامنه حرکت اندام باقیمانده چقدر است؟

آیا پای دیگر سالم است؟

قبل از قطع عضو فعالیت شما چقدر بود؟

اهداف تحرکی شما چیست؟

وع قطع عضو (بالای یا زیر زانو) نیز می تواند بر تصمیم شما تأثیر بگذارد. به طور کلی استفاده از پای پروتز زیر زانو نسبت به پروتز بالای زانو آسانتر است. کسلر توضیح می دهد: اگر مفصل زانو دست نخورده باشد ، پای مصنوعی تلاش کمتری می کند و حرکت بیشتری را امکان پذیر می کند.”

دلیل قطع عضو عاملی است که ممکن است سلامت اندام باقیمانده را تحت تأثیر قرار دهد. سلامت جسمی و سبک زندگی شما نیز باید مورد توجه قرار گیرد. اگر خیلی فعال نبودید و به دلیل بیماری عروقی محیطی یا دیابت پای خود را از دست داده اید ، در مقابل کسی که بیشتر فعال بود اما در یک تصادف رانندگی یک اندام را از دست داد در استفاده از پروتز حساس تر می شوید.

وقتی صحبت از قطع عضو می شود ، شرایط هر فرد متفاوت است. تصمیم به استفاده از پروتز باید یک همکاری مشترک بین شما و پزشک باشد.

پاهای پروتز برای همه یکسان نیست!

پای مصنوعی خود از مواد سبک و در عین حال بادوام ساخته شده است. بسته به محل قطع عضو ، پای پروتز ممکن است مفاصل عملکردی زانو و مچ پا را در بر داشته باشد.سوکت، قالب دقیقی از اندام باقیمانده شماست که به طور محکم بر روی اندام قرار می گیرد. این کمک می کند تا پای پروتز را به بدن خود بچسبانید.

گزینه های بی شماری برای انتخاب پروتز وجود دارد که هر یک دارای جوانب مثبت و منفی است. کسلر توصیه می کند: برای انتخاب نوع مناسب پروتز ، مهم است که با پزشک متخصص خود همکاری کنید.”

متخصص پروتز یک متخصص بهداشت و درمان است که تخصص در اندام پروتز دارد و می تواند در انتخاب اجزای مناسب به شما کمک کند. احساس راحتی داشتن با پروتزی که انتخاب می کنید مهم است.

توانبخشی

پس از انتخاب اجزای پای مصنوعی ، برای تقویت پاها ، بازوها و سیستم قلبی و عروقی نیاز به توانبخشی خواهید داشت. شما باید با پزشکان توانبخشی ، فیزیوتراپی ها و کاردرمانگران همکاری کنید تا بتوانید بر اساس اهداف تحرک خود یک برنامه توانبخشی تهیه کنید. بخش بزرگی از این طرح این است که پای سالم خود را در حالت خوبی حفظ کنید. کسلر تأکید می کند: پای سالم شما ارزش طلا را دارد. در حالی که فناوری پروتز همیشه پیشرفت می کند ، هیچ چیز نمی تواند پای سالم را تکرار کند.”

عادت کردن به یک پای مصنوعی کار ساده ای نیست!

یادگیری کار با پای مصنوعی می تواند یک چالش باشد. حتی پس از پایان دوره توانبخشی اولیه ، ممکن است در مواردی شما به کمک تیم متخصص پروتز و توانبخشی خود نیاز داشته باشید. مشکلات شامل موارد زیر است:

تعریق بیش از حد (هایپرهیدروز) ، که می تواند بر مناسب بودن پروتز تأثیر بگذارد و منجر به مشکلات پوستی شود.

تغییر شکل اندام باقیمانده. این معمولاً در سال اول پس از قطع عضو اتفاق می افتد زیرا بافت نرم بوده و ممکن است اتصالات سوکت روی شکل بافت تغییر ایجاد کند.

ضعف در اندام باقیمانده ، که ممکن است استفاده از پروتز را برای مدت زمان طولانی دشوار کند.

درد اندام فانتوم که می تواند به اندازه ایی شدید باشد که توانایی شما در استفاده از پروتز را تحت تأثیر قرار دهد.

ممکن است پروتز پاهای شما تغییر کند!

در بعضی از مواقع ، ممکن است متوجه شوید که عملکرد مورد قبولی ندارید. در برخی مواقع نیز شاید اندام باقیمانده شما با بدنتان هماهنگ شده باشد و شما آماده باشید که از پروتز موقتی که چند ماه استفاده می کردید برای سه تا پنج سال استفاده کنید. درد، ناراحتی و عدم ثبات برخی از نشانه های بررسی مجدد پروتز شما توسط پزشک است. در این شرایط متخصص پروتز شما ممکن است تنظیم تجهیزات فعلی شما یا جایگزینی یکی از پروتز ها را توصیه کند. ممکن است تجویز یک پا جدید پروتز دریافت کنید، که به طور متوسط ​​هر سه تا پنج سال اتفاق می افتد. اگر پروتز های جدیدی دریافت می کنید، مهم است که برای درک نحوه کارکردن با آنها وقت بگذارید. فیزیوتراپی می تواند به هماهنگی و تنظیم اجزای جدید یا پای پروتز جدید شما کمک کند.

فناوری پروتز پاها همیشه در حال تحول است!

همیشه پیشرفت های جدیدی در فناوری اندام های پروتز مانند  پیشرفت اجزای ریز پردازنده و اجزای خاص وجود دارد.

در اتصالات ریزپردازنده ها از تراشه ها و سنسورهای رایانه ای استفاده می کنند تا یک حرکت طبیعی تر به دست آورند. حتی ممکن است حالتهای مختلفی برای پیاده روی روی سطوح مسطح یا بالا و پایین پله ها داشته باشند.

همچنین پاهای پروتز مخصوصی برای فعالیت های مختلف از جمله دویدن ، دوش گرفتن یا شنا وجود دارد که می توانید در صورت نیاز آنها را سفارش دهید. در بعضی موارد ، پروتز شما می تواند برای پیشبرد اهداف مختلف ، توسط متخصص شما اصلاح شود.

جراحی Osseointegration گزینه دیگری است. این روش شامل قرار دادن ایمپلنت فی به طور مستقیم به استخوان است ، بنابراین نیازی به سوکت نیست. سپس پروتز پای مستقیماً به آن وصل می شود. اگرچه این روش برای همه مناسب نیست و هنوز در حال بررسی است ، اما می تواند ادراک حسی را بهبود بخشد.

گاهی اوقات دشوار است که دلیل درد کمرتان را شناسایی کنید، اما گاهی می توانید دلیل آن را به آسانی و دقیق مشخص کنید.

سیاتیک یکی از آن دردهایی است که شناسایی اش بسیار ساده است. درمان های خانگی مانند انجام حرکات اصلاحی و ورزش درمانی می توانند سریع عمل کنند، بنابراین ممکن است حتی مجبور به تماس با دکتر نباشید.

درمان سیاتیک

سیاتیک دردی است که از پایین کمر شما شروع می شود و به سمت پاها و بعضی اوقات انگشتان پا کشیده می شود. سیاتیک زمانی اتفاق می افتد که چیزی در بدن شما به عصب سیاتیک شما فشار آورد. برخی افراد درد شدیدی را تجربه می کنند و دیگران احساس سوزن سوزن شدن، ضعف و بی حسی در پای خود دارند.

سیاتیک باعث درد و ناراحتی می شود، اما درمان های موثر زیادی برای آن وجود دارد. اکثر افراد مبتلا به سیاتیک، نیاز به عمل جراحی ندارند، و در حدود 6 هفته، تنها با استراحت و دارو، حدود نیمی از آنها بهبود می یابند.

بنابراین پس از اینکه پزشک شما تشخیص سیاتیک را انجام می دهد، چه باید بکنید؟

فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپ می تواند یک برنامه تمرینات کششی و ورزشی برای شما ایجاد کند و همچنین به بهبود حالات بدن شما برای کاهش فشار بر روی عصب سیاتیک کمک می کند.

تمرینات کششی

شما می توانید درد سیاتیک را با تمرینات کششی پایین کمر تسکین دهید.

ورزش برای درمان سیاتیک

التهاب می تواند هنگامی که شما در حال حرکت هستید، بهبود یابد، بنابراین پیاده روی کوتاه می تواند یک ایده خوب باشد. فیزیوتراپ شما می تواند مطمئن شود که حالت بدنی شما درست است، بنابراین آسیب بیشتری به خود نمی زنید.

استراحت محدود در تخت

سه روز خودداری از روی پا ایستادن معمولا جواب می دهد و مهم است که روی تشک سفت و یا زمین استراحت کنیم. پس از این سه روز بهتر است که به فعالیت های عادی خود بازگردید.

پک های گرم و سرد

چند بار در روز به مدت چند دقیقه، پک های سرد را برای چند روز اول، سپس پک های گرم را بر روی پایین کمر خود قرار دهید.

درمان های جایگزین

بسیاری از مردم بر این باورند که درمان های جایگزین مانند یوگا، ماساژ، بیوفیدبک و طب سوزنی به سیاتیک کمک می کنند.

هنگامی که شما به دندانپزشک مراجعه می کنید به طور قطع از شنیدن این که شما دندان خراب است، خوشحال نخواهید شد. اما به لطف پیشرفت هایی که در این حوزه به وجود آمده است. دیگر جای نگرانی برای دندان های خراب شما وجود ندارد چرا که به راحتی با استفاده از این مواد دندان های شما قابل ترمیم خواهند بود.

اگر شما در صدد این هستید که کدام نوع از مواد را به جهت پر کردن دندان خود استفاده کنید در ادامه مقاله با ما همراه باشید تا اطلاعات مفیدی را در این خصوص در اختیار شما قرار دهیم. با آگاهی داشتن هریک از این مواد تصمیم درستی جهت انتخاب مواد جهت پر کردن دندان خواهید گرفت.

آشنایی با مواد آمالگام و کامپوزیت به جهت انتخاب صحیح تر

همانطور که گفته شد جهت ترمیم دندان های خود شما گزینه های زیادی را در پیش روی خود خواهید داشت. آمالگام و کامپوزیت از جمله مواردی هستند که به جهت پر کردن دندان شما استفاده می شود. در واقع مواد آمالگام دوام بیشتری نسبت به نوع کامپوزیت دارند.

در گذشته جهت پر کردن دندان های خود یک گزینه پیش روی خود نداشتید و فقط آمالگام های نقره ای رنگ برای شما وجود داشت. اما در سال های اخیر گزینه دیگری به نام کامپوزیت جهت پر کردن دندان، شکل گرفت. امروزه بیشتر دندانپزشک ها به شما پیشنهاد می دهند که نوع کامپوزیت را برای خود انتخاب کنید.

مواد 

کامپوزیت به رنگ سفید و همرنگ دندان های شما تهیه شده است. این ویژگی سبب شده که دندانپزشکان این نوع مواد را برای دندان های شما استفاده کنند.

اهمیت پر کردن دندان با استفاده از آمالگام یا کامپوزیت

قبل از انتخاب مواد بهتر است به اهمیت پر کردن دندان بپردازیم و در نهایت در خصوص مزایا هر کدام برای شما توضیح دهیم. دندان های شما که خراب می شوند، توسط دندانپزشک قسمت خراب آنها تخلیه شده و حفره ای در دندان شما ایجاد خواهد شد.

در واقع شما با پر کردن دندان های آسیب دیده خود، سبب زیبایی آنها خواهید شد چرا که دندان هایی که به صورت حفره در دهان شما هستند به هنگام لبخند جلوه زیبایی نخواهند داشت. به طور کلی با پر کردن آنها، دندان های پوسیده خود را درمان کرده و سبب  ایجاد استحکام در ساختار دندان خواهد شد.

علاوه بر این، ظاهر دندان شما مانند روز اول می شود گویا که شما هیچ دندان خرابی نداشته اید. هرچند که مینای دندان جز با استقامت ترین بافت دندان است اما همواره در معرض باکتری قرار دارند. به همین جهت از سنین ۲۰ تا ۶۰ سال مراجعه کننده به دندانپزشکی وجود دارد.

با تجمع جرم بر دندان شما، باکتری هایی بر سطح آن ایجاد می شود. باکتری ها با استفاده از قند و نشاسته ای که شما تغذیه می کنید از آنها تغذیه کرده و سبب ایجاد اسید بر دندان شما خواهد شد. در نهایت به مینای دندان شما آسیب خواهد رساند.

به همین جهت دندانپزشک مجبور به تراشیدن قسمت خراب دندان شما خواهد شد. قسمتی از دندان شما که آسیب دیده با استفاده از مواد پر کننده مانند آمالگام و کامپوزیت پر خواهند شد. تراشیدن دندان های خراب و پر کردن با این دو مواد سبب جلوگیری از خرابی بیشتر دندان شما خواهد شد.

در واقع عملکرد هر دو پر کننده یکسان بوده و هر دو سبب استحکام دندان شما خواهند. اما برخی از ویژگی های آنها سبب تمایز آنها از یکدیگر شده است. در ادامه در این خصوص بیشتر برای شما توضیح خواهیم داد که شما انتخاب مناسب تری داشته باشید.

آشنایی با پرکننده آمالگام جهت پر کردن دندان

به طور قطع هریک از شما با این نوع مواد آشنایی دارید چرا که در گذشته افراد با استفاده از این مواد دندان های خود را پر می کردند. آمالگام ها با استفاده از فات مختلفی مانند جیوه، نقره، روی و مس ساخته شده اند. در نهایت رنگی تیره مانند ف را بر دندان خود مشاهده خواهید کرد.

این نوع مواد نسبت به کامپوزیت مقاومت بیشتری دارد و همچنین از قیمت مقرون به صرفه ای برخوردار است. در صورتی که از این مواد به درستی مراقبت شود، در طولانی مدت یعنی حدود ۱۵ سال بر دندان شما باقی خواهد ماند.

به طور کلی آمالگام ها در برابر هرگونه آسیبی مقاوم تر هستند. اما علاوه بر این مزایا از معایبی نیز برخوردار اند. این مواد پر کننده به دلیل وجود فات سنگین در ساختار آن، برای برخی از افراد حساسیت ایجاد کرده است.